Terug naar de kou

Wat zou je eten als je in China bent? Een rijstgerecht? En wat als je op diezelfde plaats bent maar dan op een hoogte van meer dan 10 kilometer? Juist, dan eet je stroopwafels, want op dit moment zit ik in een vliegtuig van de KLM vliegend van onze overstap op Seoul naar Amsterdam.
4 maanden heb ik mogen rondlopen, vliegen, rijden, kayakken, fietsen en surfen op die twee prachtige eilanden net onder Australië. Heb ik zin om weer naar huis te gaan? Ja, maar de tijd is voor mijn gevoel veel te snel voorbij gegaan. Er is nog zoveel wat ik nog had kunnen en willen doen maar ik geloof dat het niet uitmaakt hoeveel tijd je hebt in Nieuw Zeeland, je hebt altijd het gevoel dat je dingen gaat missen.
Deze reis was mijn eerste keer dat ik buiten Europa ben geweest en het is ook de eerste keer dat ik alleen heb gereisd. Nu ik erop terugkijk sta ik er heel anders in dan toen ik aankwam. Toen ik aankwam was ik erg zoekende hoe ik contact met anderen kon maken en na enige tijd kwam ik erachter dat het eigenlijk vanzelf gaat, zonder dat je er veel moeite voor hoeft te doen. Soms was het zelfs zo dat als je even wat tijd voor jezelf wilde dat je dan op je kamer moest gaan zitten want in de keuken en de lounge wordt je al aangesproken als je binnen komt lopen.
Alle mensen die ik zo en op andere manieren heb ontmoet hebben op deze manier bijgedragen aan mijn reis. Soms werd het je wat lastiger gemaakt door anderen (uitgenodigd worden voor een rondtrip met een auto, vergeten te tanken) en soms een stuk makkelijker (de auto die ik kon lenen in Kaikoura).
Ook al zullen jullie dit hoogstwaarschijnlijk niet lezen, ik wil iedereen bedanken die ik op mijn reis ben tegengekomen voor het ervoor zorgen dat het een prachtig avontuur geworden is.
Mijn ouders wil ik ook bedanken, zonder hen zou ik dit nooit hebben kunnen doen. En de meid die naast mij zit met twee dekens om tegen de koude ventilatie in het vliegtuig, mijn vriendin Lotte. Ze heeft het geloof ik een stuk zwaarder gehad tijdens mijn zelf gekozen afwezigheid.
Maar ook jullie, de lezers van mijn blog, die zonder dat de bezoekersaantallen verminderden bleven lezen. Het verbaasd mij eerlijk gezegd hoe veel het gelezen is en het motiveerde mij erg om steeds weer een stukje te schrijven als ik zag hoeveel plezier jullie eraan beleefden. Bedankt en tot snel in Nederland!


What would you eat if you were in China? A rice dish? And what if you would be at the same place but now on an altitude of 10 kilometers? Exactly, in that case you will eat a Dutch treat, the “stroopwafel” because I’m currently flying from my transit stop on Seoul to Amsterdam.
4 months I’ve been walking, flying, driving, kayaking, biking and surfing on those two beautiful island just underneath its big brother Australia. Am I feeling like going home again? Yes, but I do have the feeling that time went way too fast. There is still so much that I could and wanted to do but I believe that it doesn’t matter how much time you’ll spend in New Zealand, you’ll always miss out on stuff.
This trip was the first time that I’ve ever set foot outside of Europe and that I’ve been travelling on my own for the better part of the trip. Looking back on it now I see that I really had to figure out how to connect with new people but soon it became clear that it happens naturally, even if you don’t put in that much effort. At some times, if you wanted to have some time alone, sometimes you really had to go to your own room because people will strike up a small conversation as soon as you stepped into the kitchen or lounge room.
All of the people I’ve met this way have contributed one way or another to my journey. Sometimes they made it a bit harder for you (got invited for a short drive, they forgot to fuel up) and sometimes they made it way easier (the car I could borrow in Kaikoura).
Although I’m almost certain you guys will not read this I want to thank everyone I’ve met for being part of this whole adventure.
I also want to thank my parents, without them this would not be possible. And the girl sitting next to me with two blankets to cover herself from the cold ventilation of the airplane, my girlfriend Lotte. She had a way harder time than me in my self-chosen absence I believe.
But also you guys, the readers of my blog, who kept on reading my blogs without any drop in visitors numbers. To be honest, I’m surprised that my blog kept being so popular and seeing that everyone apparently liked what I wrote motivated me to write another piece. Thank you and see you soon!