Van de bergen naar de zee

In Wanganui zou ik weer aan de slag gaan en hier vond ik mij met mijn knieën op een plastic matje gras uit de grond aan het trekken waar het niet hoort. Veel spannender kan ik het helaas niet maken. Alhoewel, dat ene grassprietje wat net buiten je bereik je tart waardoor je balancerend op één knie je helemaal moet uitstrekken om het te grijpen, dat is wel erg spanne.. Nee, ook dat is niet echt spectaculair.
Het hostel wordt gerund door Rory en Barbara, maar ik heb eigenlijk alleen maar te maken met Rory, wie ik moeilijk kan peilen. Ik spreek hem eigenlijk weinig en als we wel praten gaat het alleen over het werk wat ik moet doen. Gelukkig als tegenhanger van dit zwijgzame bestaan komen er elke dag nieuwe gasten binnen en deze keer wel van mijn leeftijd. De Nederlandse teller staat nu op 3 personen, waarvan twee uit Tilburg. Stel dat je van je zuurverdiende centen eindelijk op vakantie kan om te ontsnappen aan je vervelende buren en je komt ze weer tegen, aan de andere kant van de wereld, je kan het beter treffen.
In die paar dagen dat ik hier nu ben geweest is er een scala aan verschillende figuren langs getrokken. Een kerel die een wandeltocht van 6 maanden aan het doen was, een Tilburgse geschiedenisleraar waarmee ik een biertje heb gedeeld terwijl we Lord of the Rings keken en twee Engelse meiden die kipnuggets en pasta beschouwden als avondmaal. En dan hadden we nog de Italiaanse vent die uitsluitend leefde op zaden en een Engelse kerel die ook bij het hostel kwam werken waarmee ik heb afgesproken dat hij ooit een keer meegaat naar een feest in Nederland.
Naast de vele gesprekken met deze mensen heb ik mijzelf bezig gehouden met rondjes lopen in de stad, boodschappen doen, nog maar een keer een rondje lopen en weer boodschappen doen. Zoals je waarschijnlijk al kan raden, heb ik wel weer zin om verder te reizen. Wanganui is een prima stadje, maar je hebt alles eigenlijk wel gezien na een paar dagen.
Wel heb ik nog de blaren op me hand gepeddeld in een kajak en dat is maar goed ook. Ik kan namelijk wel wat training gebruiken want over een paar dagen ga ik drie dagen lang peddelen op de Wanganui River. Zal alvast wat pleisters gaan inslaan voor de blaren die ongetwijfeld zullen volgen. Waar ik ook erg van ga genieten is het eten want dat gaat voor 4 dagen hetzelfde worden. Omdat je onderweg geen eten kan kopen moet je alles meenemen dus ik ga morgen een hele lading koken en in vershoudbakjes meenemen want zoals Jonne dat wel kan beamen, alles is beter dan gevriesdroogde maaltijden.
Heel raar, terwijl ik dit stuk aan het tikken ben begon het huis zacht heen en weer te bewegen, ik denk dat het een kleine aardbeving was maar dat zal wel net zoals de vulkanische activiteit tot het dagelijks leven van de Kiwi’s behoren. Heb ook even een screenshot bijgevoegd van de aardbevingen op de schaal van Richter van 2 of meer van de laatste twee weken en ze zijn niet erg zeldzaam om het zo maar te zeggen.
Maar aardbevingen, vulkanen en rare gasten daar gelaten, we gaan peddelen op de rivier!

On the next address where I was going to work I found myself on my knees pulling grass out of the earth where it didn’t belong. I can’t make it more exciting unfortunately, not everything can be spectacular. Although, that one piece of grass that is just out of your reach so you have to balance on one knee to pull it out of the earth.. No, that’s still not that exciting.
The hostel is being managed by Rory and Barbara, but I’ve only worked together with Rory so far. I have some trouble to get to really know Rory, we don’t speak that much and once we do it’s only about the work I have to do. Luckily this existence in solitude is being lightened by the many guests that are staying at the hostel which are sort of my age this time. The Dutch counter is now on 3 people, of which 2 are coming from Tilburg. What if you would spend your hard-earned money on a vacation just to get away from that annoying neighbor, only to find them in the same hostel as you, that would be kind of a bummer.
In the few days I’ve been here we’ve had quite some interesting and weird guests. A guy who was doing a walking track of 6 months, a history teacher from Tilburg with who I watched Lord of the Rings while sharing a beer and two English girls who considered chicken nuggets and pasta as a dinner. Then we had a guy from Italy who only ate seeds and an English guy who was also working at the hostel and with whom I made the promise that he definitely have to go to a party in the Netherlands.
Apart from the many conversations I had with these people and more I kept myself busy with walking around town, doing groceries, walking once more around town and doing groceries again. As you could have imagined, I’m looking forward to travel further again. Wanganui is a nice little city, but you’ve seen it all in a couple of days more or less.
What I did do was paddling the blisters on my hand while I was kayaking for a day. I figured I could use some training since I’m going on a 3-day kayaking trip in a couple of days but I’m wondering how that’s going to work out if I already get blisters after a couple of hours. I will stock on patches because I think they will come in handy the coming days. Something I’m also going to enjoy is the food since I’m going to eat the same meal for four days. Because you can’t get any food during the trip I have to bring my own so tomorrow I will cook for the upcoming days, put it in containers and that’s where I have to live off those days.
Really weird, while I was typing this the house began shaking a bit. I think it was a small earthquake which is I think with the volcanoes and all part of the daily life of a Kiwi. I’ve added a screenshot of the earthquakes on a Richter scale of 2 or more in this area of the last two weeks. To say the least, they are not very uncommon as you can see.
But enough with all of the volcanic and seismic activity, we’re going paddling on the Wanganui River!