Stilte op de rivier en de drukte van een hoofdstad

De steentjes schieten weg als ik op mijn afgetrapte All-Stars de bus uit spring. Sommige steentjes rollen het water in waar ze snel worden meegenomen door de stroming van de rivier. Zo word ik ook even later meegenomen als ik in mijn knalgele kajak het water in wordt geduwd.
Daar drijf ik dan op het water en samen met een Israëlisch stel in een kano en een Franse jongen en meid in een tweepersoon kajak varen we de Wanganui rivier af van Wankahoro naar Pipiriki. Het eerste wat opvalt is hoe stil het is in het gebied. Afgezien van de adviezen die we naar elkaar schreeuwen over hoe de volgende stroomversnelling het beste te nemen is, is alleen het water dat terugvalt met elke schep het enige wat je hoort.
We blijven slapen in hutten die alleen te bereiken zijn via het water. De anderen in een tent en ik in een hut, maar veel luxe moet je je daar niet bij voorstellen. Een bed, een dak en een gasbrander en dat is het zo ongeveer wel. Mobiele ontvangst? Een overbodige luxe in dit gebied en het woord Wifi is hier al helemaal niet bekend.
Bij aankomst bij de eerste hut blijkt dat de reservering voor de hut die de kajak-organisatie zou doen niet gedaan is wat mij een boete oplevert. Deze boete is net zo hoog als één nacht overnachten, dus nu betaal ik voor twee nachten. Toch maar betaald maar met het voornemen dat ik hier achteraan zou gaan zodra ik weer in de bewoonde wereld aangekomen was. De volgende ochtend koud en nat weer in mijn kajak gestapt om koers te zetten naar de tweede hut. Gelukkig brak de zon al snel door en waren na enige tijd alleen mijn benen nog koud door het water wat in de kajak stond na een paar flinke golven.
De tweede hut stond naast een “marae”, een ontmoetingsplaats voor Maori’s. Deze hut werd dan ook gerund door een Maori vrouw wie voor iedereen vis had uit de oven had gemaakt. Zo zit je nog te peddelen op de rivier en zo zit je aan tafel verse vis te eten, het leven kan slechter. Toen ik mijn verhaal uitlegde van de reservering van de hutten en ik de bon liet zien van de vorige hut keek ze me aan en zei “But you’ve already paid for this hut”. Waarop ik nog een keer uitlegde dat dat niet zo was maar dat het om een boete ging. “No, you’ve already paid for this hut” en ze verscheurde haar eigen bon voor het overnachten. “Thank you for being honest with me” zei ze, “I think that it’s ridiculous that you get fined for such a thing” en zo kon ik hier gratis blijven slapen. Die avond nog veel met haar gesproken over de verschillende verhalen over het gebied. Hierdoor moesten we alleen wel s’nachts meelopen met de Franse meid omdat ze niet meer alleen door het donker durfde.
Ook de derde dag zonder dat ik ben omgeslagen overleefd en met een voldaan gevoel maar zere schouders de kajak op de trailer getild. Daarna even op adem kunnen komen thuis en toen met de Franse jongen en meid even het uitgaansleven van Ohakune in geweest.
Zonder een kater de volgende ochtend opgestaan omdat het bier hier wel erg duur is, maar dat houd je wel lekker helder zodat je voorbereidingen kan treffen voor een dag Wellington en doorreizen naar het Zuiden. Wellington is een erg mooie stad, waar ik in Auckland een beetje het “eigen” van Auckland mistte, heeft Wellington wel een echt karakter. Vind het zonde dat ik niet wat meer tijd hier heb kunnen besteden.
En zo gaan we steeds zuidelijker, morgen maak ik de overstap naar het zuidelijk eiland en ga ik aan de slag op de alpaca boerderij. Kijken hoe snel er op me wordt gespuugd!

Small rocks fly in all directions as soon as I hop out of the bus. Some fall in the river where they are taken by the current and are carried downstream. A few minutes later and I find myself doing the same thing, in a kayak.
And here I am, floating on the Wanganui river together with a couple from Israel in a canoe and two French people, a guy and a girl in a two-person kayak. We’ve started in Whakahoro and we will be making our way downstream to Pipiriki in 3 days. The first thing I notice is how quiet it is in this area, apart from the splashing of your paddle you and the advice we’re shouting to each other on how to take the next rapid you hear nothing but silence.
We spend the night in huts that are only accessible from the water. The others are sleeping in tents but I’m staying in huts. Don’t think that that’s much more luxurious than staying in a tent though. A bed, a roof above your head and a small stove and that’s about it. Well, it’s not that you need more so I was happy with it. Cell reception or Wifi, what’s that?
As I arrive at the first hut it became clear that the kayak-company who would do the reservations for the huts didn’t do this what results in me getting a fine. The fine is as much as one night staying, so now I had to pay double for this hut. I did pay it, but I was determined to contact the company because this was not something you are waiting on after a long day of paddling. The next morning we got back in our kayaks and canoe, cold and wet that is but fortunately the weather cleared up quite soon and after a while the only thing that was still cold were my legs from the water that got into the kayak from time to time.
The second hut is sited next to a “marae”, a meeting place for Maori. This hut is being run by a Maori women who as soon as we arrived invited us to dinner. Freshly caught fish from the oven, life can be worse. As I was explaining my story about the fine the day before I showed the receipt I received at that hut saying I was double charged for that night. She takes a look at it and says “But you’ve already paid for this hut” so I explain it once more that it’s only a fine. “No, you’ve already paid for this hut” she repeats and she throws away her bill for the night. “Thank you for being honest with me” she says, “I think that it’s ridiculous that you get fined for such a thing” and this is how I slept for free that night. We talked a lot with her about all the stories and myths from that area, great to hear but now we had walk together with the French girl in the dark because she became a bit afraid.
I survived all of the days without falling in the river, to my own surprise actually. And so we lifted the kayak onto the trailer, with blisters and sore shoulders but it was all worth it. After a quick shower at home I went with the French guy and girl into the town we were staying at, Ohakune, to explore the night life. Well, that was not that much but we still got a few beers and laughs.
The next day I’m heading to the capital of New Zealand, Wellington, where I will spend one evening and a day. Really nice city, where I didn’t really see the own personality of Auckland, Wellington did have its own character. It was a shame I couldn’t spend more days there.
And so we’re making our way slowly down south, tomorrow I will take the ferry to the South Island where I will be working at an alpaca farm for 8 days. Let’s see how long it takes before one of those alpaca’s spits at me!