Niet één maar twee

Wat gaat de klok traag. Op het bord staat dat het vliegtuig al geland is, maar waar is ze dan? Door een raam kan ik net de banden zien waarop talloze koffers uit net zoveel landen aankomen op het vliegveld van Auckland. Ergens daar moet Lotte ook wachten op haar bagage.
Op het moment dat ze door de gate komt is het zo onwerkelijk om haar weer te zien. Gek dat je na zo lang alleen maar digitaal contact opeens weer bij elkaar bent, dat je elkaar weer kan aanraken. Beetje onwennig, maar met een goed gevoel pak ik haar hand vast en lopen wij naar de bussen die al klaar staan om ons Auckland in te brengen.
De eerste dagen stonden in het teken van bijpraten met elkaar, wandelen door een heel erg nat en een heel erg heet Auckland en je door rijen mensen worstelen op de winkelstraat. Het waren de laatste dagen voor Kerstmis en dat werd gevierd met enorme uitverkoop-acties. Dit resulteerde in een mensenmassa die kon wedijveren met de groepen die uit touringbussen stromen bij Mount Cook.
Een paar dagen later zitten wij weer in de vliegtuigstoelen, richting Christchurch. Nadat Lotte haar eerste nacht had doorgebracht in een hostel zaten wij in onze gehuurde campervan. Voor iedereen die nu denkt, wat, what, que en was? Een campervan is een busje die is omgebouwd tot camper. Omdat het wel zo handig is als alles in het busje past is alles erg klein, maar alles wat je nodig hebt zit erin. Matras, gootsteen, koelkast en een gasstel. Meer heb je niet nodig; het leven kan soms zo simpel zijn.
Pak de landkaart erbij want daar gaan wij weer. Wij zijn gestart in Christchurch, naar Timaru (pinguïns!), door naar Lake Tekapo en Mount Cook (wolken!) en oud en nieuw gevierd bij Lake Wanaka. Met een goedkope fles champagne zaten wij op het strand met een kaarsje te wachten op het begin van 2016. Het was een prachtige heldere nacht en de hoeveelheid sterren maakten het gebrek aan vuurwerk meer dan goed. 2016 begon voor mij meteen goed toen ik het voor elkaar kreeg om de kurk tegen mijn kin aan te schieten, geen idee hoe ik het voor elkaar krijg, maar ik doe het waar je bij staat.
En daar gaan wij weer, via de West Coast naar het noorden (gletsjers en zandvliegen!), langs het Abel Tasman park gescheerd (goudgele stranden!) en via Blenheim en Kaikoura (zeehonden!) weer aangekomen in Christchurch. Bent u er nog? Wij zijn in ieder geval een kleine 2400 km verder.
Met een sterke bak koffie ben ik nu de slaap op afstand aan het houden want wij moeten nog zoveel inpakken en dit blog moet er vanavond uit zodat jullie allemaal niet meer in spanning zitten. Morgen vliegen wij weer terug naar Auckland voor onze laatste dagen in dit prachtige land. Ik ga het missen maar ik heb ook weer erg veel zin om de mensen in Nederland te zien. Baal er nog wel van dat ik de oliebollen deze jaarwisseling heb gemist…



The clock is ticking the time away way too slowly. The sign is telling me with bright glowing lights that the airplane already landed, but where is she? Through a window I can just barely see the lines for the baggage claim where numerous suitcases and backpacks arrive from just as many different countries. Somewhere between all those waiting people Lotte should also be waiting on her backpack.
When she finally walks through the arrival gate it’s so unreal to see her again. Weird that after so long of only digital contact you are finally back together again, that you can touch each other again. A little bit uneasy, maybe awkward even, but with a good feeling I take her hand and we walk to the buses who will take us into Auckland.
The first couple of days are being filled with a lot of talking, strolling through a really wet and a really hot Auckland and wading through crowds of people. Because it were the last few days before Christmas there were massive sales everywhere. This resulted in a mass of people which could compete with the amount of people flooding from the touring busses at Mount Cook.
A few days later and we’re back in the airplane seats, heading to Christchurch. After Lotte spended her first night in a hostel we’re in our rented campervan. For everyone who is now thinking what, que, was? A campervan is a big van which is being modified to a camper. Who would guess that from the name, right? Because everything has to fit in that van everything is rather small but it has everything you need. A mattress, sink, fridge and a gas cooker. You don’t need more; sometimes life can be so simple.
Grab a map because here we go. We started in Christchurch, drove to Timaru (pinguins!), to Lake Tekapo and Mount Cook (clouds!) and celebrated new year at Lake Wanaka. With a bottle of cheap champagne and a candle we waited on the beach on the beginning of 2016. It was a beautiful clear night so the amount of stars shining brightly made up for the lack of fireworks. On the start of 2016 I managed to shoot myself with the cork against my chin so 2016 started well for me. I have no idea how (or why?) I do this kind of stuff but it happens.
And there we go again, travelling up North along the West Coast (glaciers and sandflies!), drove up to the Abel Tasman park (gold yellow beaches!) and through Blenheim and Kaikoura (seals!) back to Christchurch. Are you still there? This whole trip added around 2400 km on the mileage of the campervan. In 10 days, that’s not too bad I would say.
With a cup of strong coffee I’m now trying to fend off the inevitable sleep because we still have to pack so much stuff and I want to send out this blog this evening. Tomorrow we’ll fly back to Auckland for our last few days in this amazing country. I’m going to miss it but I’m also looking forward to seeing the people back home again. One thing that bums me out is that I’ve missed a traditional Dutch treat with this year’ new year: the famous “oliebol”. Maybe they still have some leftover at home?