Citytrip langs de oostkust

Eerste stop: Kaikoura. Een klein stadje aan de oostkust, wat bekend staat om het walvis spotten en de besnorde parkeerwachters met een speklaag van 10 cm. Ook al klinkt het wel zo, het zijn niet de normale parkeerwachters die je zou verwachten. Het kan namelijk zomaar voorkomen dat je je auto langs het strand parkeert en dat je een natuurlijke wielklem hebt gekregen in de vorm van een zeehond die zich ligt te warmen op het asfalt.
Helaas was het erg mistig dus afgezien van een aantal zeehonden die inderdaad op de parkeerplaats lagen, zag ik er niet erg veel op het strand zelf. Een soort zoekplaatje, maar er moeten er nog drie te vinden zijn op de foto.
Nadat de mist was opgeklaard kwam ik een Duitse meid tegen die werkte in een plaatselijke bar. Ondanks dat ik niet langer dan een uurtje met haar gesproken heb bood ze mij haar auto aan om deze te lenen voor een paar weken. Een afgereden bak, maar door de laatste APK (of WOF, zoals het hier heet) gekomen dus dat klonk perfect. We hadden afgesproken dat we weer contact zouden opnemen zodra mijn plannen wat duidelijker waren, waarna ik lichtelijk verbijsterd terug liep naar het hostel.
Volgende ochtend; spullen pakken en door naar de stad die in 2011 door een zware aardbeving was getroffen: Christchurch. Heel bizar om te zien hoeveel schade zoiets kan aanrichten en dat er zelfs na 4 jaar nog veel werk letterlijk op straat ligt. En toch, tussen alle troep en rotzooi hebben mensen kleine dingen opgezet. Een korte lijst van wat ik ben tegengekomen terwijl ik verdwaalde in de stad: een wasmachine omgebouwd tot dj-set compleet met dansvloer en discobol, mini-golf banen en streetart overal door de stad, een winkelcentrum gebouwd uit scheepscontainers, een werkplaats waar je je eigen fiets in elkaar kon klussen en een bar opgebouwd uit pallets compleet met kleine uitkijktoren. Naast deze kleinere initiatieven zijn er ook grotere projecten, zoals een kerk gebouwd uit karton en plastic. Dit gaf de stad echt zijn eigen karakter en terwijl veel mensen Christchurch niks vinden, vond ik het eigenlijk best wel vet.
Wat wel opviel was dat de grotere bedrijven, banken etc, hun gebouwen wel al grotendeels op hadden geknapt of op een andere hippe plek door zijn gegaan en dat de normale woningen van mensen soms nog waren afgedekt met zeil. Onder de mensen in Christchurch merkte je ook wel af en toe de onvrede over hoe alles nu weer wordt opgebouwd, maar daar ontkom je niet aan in een grote stad ben ik bang.
En we waren nog niet klaar met onze stedentrip, want ik ging door naar Dunedin, wat even onder Christchurch ligt. Niet heel erg bijzonder, behalve dat de koffie erg goed is en de heuvels erg hoog en laag zijn. Maar ik kwam ook eigenlijk niet voor de stad naar Dunedin, ik kwam voor een tweedehands fiets en die vond ik. Waar ik namelijk weer aan het werk zou gaan lag nogal afgelegen en ik zag het als een uitdaging om daar te komen zonder dat ik opgehaald moest worden.
Dus met eten voor een week in mijn toch al zware backpack stapte ik op mijn mountainbike voor 10-jarige vanuit Waihola, een klein dorpje dichtbij waar ik moest wezen maar toch nog 14 km verwijderd ervan. Volgens mij zag ik er echt belachelijk uit maar ik heb het, ondanks de heuvels, lichte regen en een zere kont wel mooi gehaald.
Ik ging aan de slag bij de Sinclair Wetlands. Dit is een 300 ha groot natuurreservaat waar inheemse planten worden geplant zodat dat deel van Nieuw Zeeland niet verloren gaat. Klinkt vaag, maar het komt er op neer dat er veel geplant, verpot, opgepot, gesorteerd en vooral veel onkruid gewied moet worden. Buiten zijn en hard werken, ik vind het prima. De Sinclair Wetlands worden gerund door Glen, een brede man die gemaakt lijkt voor dit werk. Alles wat je doet wordt beloond met een “Sweet as” of een “That’s awesome” waardoor je plezier houdt in het werk, ook al sta je soms uren onkruid te wieden.
Deze week zal mijn laatste week zijn op de Sinclair Wetlands en die auto waar ik het eerder over had? Die ga ik ophalen en dus zal ik weer richting het noorden gaan waarna ik 180 graden draai en via het onderste puntje van het Zuiderlijk eiland naar Te Anau koers waar ik Sinterklaas ga vieren op een 3 daagse wandeling. Helaas zonder pepernoten, maar heb wel een taaitaai-pop in de supermarkt gevonden!


First stop: Kaikoura. A small city on the East Coast, known for its whale spotting and parking wardens with a big moustache and a fat layer of 10 cm. Although this sounds like your average parking warden, it is not. Parking your car on the wrong part of the beach and you might end up with a natural wheel clamp in the shape of a sea lion warming itself on the asphalt.
Unfortunately it was really foggy so except for some sea lions who were indeed laying on the parking lot, but somewhere on the picture you should be able to see three of them.
When the weather cleared up a bit I met a German girl who was working at a local bar. Despite the fact that I didn’t talked longer with her than a hour, she offered me to borrow her car for a couple of weeks, since it was not doing anything at the moment. A well-driven car, let’s put it like that, but it passed the last WOF check. This is a check whether all the mechanical and electrical stuff still works as it supposed to be or at least within what is considered to be safe. No idea how they think about that in New Zealand, but we’ll see. So I said that as soon as I know more about how my plans are going to be that I will contact her again, after which I walked back to my hostel, still a bit baffled.
Next morning; packed my stuff and travelled to the city which has been hit by a big earthquake in 2011: Christchurch. It was really bizarre to see how much damage a earthquake can inflict if it hits a reasonable big city. Even after 4 years there was still a lot of work to do; empty lots in the centre, buildings that have been declared unlivable and many “footpath closed, please go to the other side” signs on the pavement.
But still, between al that rubble and rubbish people have come up with pretty funny and intuitive solutions to fill up the gaps. A short list of what I’ve come across while getting lost in the city: a washing machine which has been converted to a dj-set, where you can play your own music for $ 2, with a dance floor and disco globe in front of it. Streetart and mini-golf lanes all over the city, a shopping mall made from shipping containers, a small working place where you could build your own bike from various parts and a bar build from wooden pallets. Next to these smaller initiatives there are also bigger projects like a church made from cardboard and plastic. This gave Christchurch really its own character and where most people didn’t really liked the city, I found it to be a pretty cool city.
One thing that was unfortunately pretty obvious, was that all the big corporations already had their places rebuild and that the smaller houses where the people live where sometimes still covered in plastic. Sometimes you would notice that there was some discontent about how the things are being build up again in the city, but I guess that’s something you will always have in a big city, unfortunately.
And the city trip continued! After Christchurch I went a little more south again and ended up in Dunedin. Not really special, except that they have good coffee there and big hills. But the main goal for coming to Dunedin was to find a second hand bike. I would need one because the place where I would start working again was quite far away from any civilization. Now is that a bit exaggerated, but still it was quite far from any small village.
So there I was, with food for a week packed in my already heavy backpack I stepped on my second hand mountain bike for 10 year olds. It was still 14 km from Waihola to my new working place but I managed to do it, despite some light rain, hills and a really sore ass.
I started working at the Sinclair Wetlands, a 300 ha big wetlands where native plants are planted to not let that part of New Zealand go to waste. So how do you do that? Well, with a lot of planting ofcourse, but even more weeding, re-potting, sorting and more weeding. Working in the outdoors, you can’t hear me complaining. The Sinclair Wetlands are being run by Glen, a buff guy who just seems to be made for this kind of work. Everything you do gets rewarded with a “Sweet as” or a “That’s awesome” and that really kept the spirits up even when you’ve been weeding for hours.
This week will be my last week at the Sinclair Wetlands and that car that I mentioned earlier? I’ll be heading back to Christchurch and Kaikoura, pick it up, turn 180 degrees and go South again. Through the lowest point of the South Island and to Te Anau, where I will celebrate a Dutch holiday, Sinterklaas while doing a 4 day walk. This holiday also has its own cookies and candy and although I couldn’t find everything you normally have, I did manage to find a “taai-taai pop” in the supermarket!